"დილა... მზის სხივები… მართალია საკმაოდ ციოდა, მაგრამ ღვთისგან ბოძებული სიმწარეც მისაღებია
გამოუძინებელი თვალებით დილაადრიანადვე ვეძგერე ეზოში მეზობლების დატრიალებულ ფუსფუს. ამავე დროს სუფთა ჰაერის ხარბად ჩაყლაპვას შევუდექი.
გზა… კახეთის პეიზაჟი… სუფთა ცა… ვაზის ხეივნები… რთველის დასრულებული, მაგრამ ჯერ კიდევ ორომტრიალის სურნელი... ეს ქართულ რეალობაში ოდითგანვე მშვენიერი იყო. ჯერ კიდევ ძირძველი ისტორიიდან გვახსოვს როგორ გაგვიკაფეს ვაზი. ეს ჩვენთვის ჰაერის შეეწყვიტას გავდა.
აი მივაღწიეთ დანიშნულების ადგილს…
გული გათბა სიცივეში. გურჯაანში იმდენი მომღიმარე სახე დავინახე. ეს საოცრებაა, როცა ხედავ როგორ გეგებება ადამიანი, რომელსაც შენით უხარია… შენ ხარ ამის მიზეზი… თვალებმიმალული წარბებქვეშ და მიწის ერთ წერტილს მიბჯენილი მორიდებული მზერა...
ატყდა ნარდის თამაში, სიცილ-ხარხარი, სიხალისე, ამბის გამიკითხვა, საღამოპირს როცა ფოტო სესიაც მოვითავეთ. მათ შორის იმათაც კი, ვისაც ეს საქმიანობა არ ეპრიანებოდა, სიხალისით იდგა ჩემს გვერდით და პოზიტიურ კბილებდაკრეჭილ ღიმილს ჩუქნიდა ფოტოაპარატს.
თათარას რიგრიგობით ურევდნენ… როგორც შეეძლოთ. მოსარევლით ქვაბში თითო წრეს მაინც არტყავდნენ. თან სიცილს არ იშურებდნენ. რაც ჩემს გულს უფრო სახალისოსა და გასაოცარ მუხტს ჰმატებდა... ჩურჩხელები დავკიდე მე… მე პირველად ამოვავლე ჩურჩხელა… მე ვიყავი ბედნიერი, მზის სხივებმა ალმურად გადაგვირბინეს გაწითლებულ სახეზე და ხასიათიც გაგვიღაჟღაჟეს.
საღამოს მიწურული მწვადების ტკაცატკუცითა და მის გარშემო თითო-ოროლა კახური ღვინით სავსე ზემოთ აწეული ჭიქებით დავასრულეთ.
სუფრაც სამეფო გაიშალა. ნადიმიც ხითხითით გაგრძელდა.
მე ვიყავი ბედნიერი. ძალიან მიხაროდა თითოეული მათგანის სითბო ჩემ მიმართ, მაშინაც კი როცა დაღლილმა ტახტზე ლუარსაბივით გაგორებულმა წავთვლიმე. იმ კედლების მზრუნველმა სუნმა თუ სიმშვიდემ იავნანასავით დამარწია, ისინი ხომ გაჯერებულნი იყვნენ ან ადამიანთა სიკეთით.
კოცნა… გადახვევა… ბედნიერი მგზავრობის სურვილები… “ჩამოდი, ჩამოდით რაა, ისევ გვეწვიეთ, სასიამონო იყო, მადლობა, არ დაგვივიწყოთ”...
აი ასე, მათი სიტყვების ციტირებით დავასრულე ის ულამაზესი დღე. ჩემი მოგზაურობა გურჯაანში შშმ პირებისთვის საოჯახო სცხოვრებელში შედგა. ორგანიზაციას "ხელი ხელს" ქვია.
მადლობა…
მე… მე ისევ მოვალ დიახ, მე ისევ გეწვევით.
მადლობა "
No comments:
Post a Comment