Tuesday, July 28, 2015

თეთრით შავზე

არსებობს წიგნები, ცხოვრებაზე სრულიად რომ შეგაცვლევინებს აზრს. არსებობს წიგნები, რომელთა წაკითხვის შემდეგ უკვე სხვანაირად გინდა სიცოცხლეც და სიკვდილიც. წიგნი ხომ მეტამორფოზის საშუალებაა, ის ხომ სარკმელს გიღებს სხვის სამყაროში - ბოროტისა და კეთილის, ფერიებისა და ჯადოქრების, გმირებისა და ანტიგმირების სამყაროში; იქ, სადაც უკვე შენ მაგივრად უყვარდათ და სძულდათ, ცოცხლობდნენ და იხოცებოდნენ, იბრძოდნენ და მარცხდებოდნენ... წიგნი ხომ სხვისი იდეების სამყაროს ერთგვარი გასაღებია; იმ იდეებისა, რომლებიც ზოგჯერ ჩვენს ცხოვრებასაც კი ცვლის. წიგნის კითხვისას ვუაიერისტის მზერით, თეთრით შავზე დაწერილ ასოებს შორის თვალის გადევნებით, შეგიძლია რამდენიმე საათი სხვისი ცხოვრებით იცხოვრო, წარმოისახო ის, რაც შენ ვერ გადაგხდებოდა, გაიგო, რაც შენი ცხოვრების მიღმა გადახდა სხვას. რამის გაგება თუ გინდა, ხალხს უნდა ჰკითხო. ან წიგნებს. წიგნებიც ადამიანები არიან. როგორც კაცს, წიგნსაც შეუძლია დახმარება. როგორც კაცი, წიგნიც ტყუის ხოლმე...


Sunday, July 26, 2015

"მშიშრები საერთოდ არ ცხოვრობენ"




“დისლექსია (კითხვის, მეტყველების. სწავლის უნარის დაქვეითება) მჭირდა, მეცადინეობის უნარი არ მქონდა. IQ ტესტსაც ნამდვილად ჩავაფლავებდი. ეს ერთ–ერთი იმ მიზეზთაგანი იყო, რატომაც მივატოვე სკოლა 15 წლის ასაკში. და თუ თუკი, რაიმე არ მაინტერესებს, ვერ ვიგებ. იმის გამო რომ დისლექსია მჭირს, ხშირად უხერხულ სიტუაციებშიც ვვარდები. მაგალითად,


Tuesday, July 21, 2015

ლეგენდარული სტივ უანდერის მოტივაცია

რამდენიმე წლის წინ, ნიუორკში მცხოვრებ სტივ მორისს, მასწავლებელმა სასკოლო ოთახში თაგვის დაჭერაში დახმარება თხოვა. მან აღიარა ბავშვში ბუნებრივი ნიჭის არსებობა, რომელსაც კლასში სხვა არავინ ფლობდა. მას იშვიათი მახვილი სმენა ქონდა, რომელიც სუსტ მხედველობას უკომპენსირებდა.
მაშინ პირველად, ღირსეულად შეფასდა სტივის არაჩვეულებრივი სმენა. რამდენიმე წლის შემდეგ მორისი იხსენებდა, 

Sunday, July 19, 2015

ჩემში ვცეკვავ

დათო მალე 21 წლის გახდება
(ორგანიზაციამ „ხელი ხელს“ საოჯახო ტიპის მესამე საცხოვრებელი თბილისში დაახლოებით ერთი თვის წინ გახსნა. აქ სულ სამი ბენეფიციარი ცხოვრობს, ანუ მაქსიმუმზე ორით ნაკლები. ისინი ოჯახურ გარემოში დამოუკიდებლად მოქმედებას და გადაწყვეტილებების მიღებას სწავლობენ.)

***
თუ ვინმეს დემიენ ო’დონელის ფილმი „ჩემში ვცეკვავ“ (Inside I'm Dancing)  არ გინახავთ, აუცილებლად ნახეთ და ანახეთ ყველას, ვისაც საკუთარ შესაძლებლობებში ეჭვი ეპარება.

ეს არის ისტორია რორიზე და მაიკლზე. ეს უკანასკნელი შეზღუდული შესაძლებლობების გამო ბავშვობიდან დიდ პანსიონატში ცხოვრობს, სხვა სპეციალური საჭიროებების მქონე პირებთან ერთად. მიუხედავად გარშემომყოფთა სიმრავლისა, მეტყველების პრობლემების გამო, მისი არავის ესმის მანამ, სანამ პანსიონატში მოიყვანენ რორის. რორი ძალიან თავისუფალ, სრულფასოვან ცხოვრებას ეწეოდა, სანამ ხერხემალს დაიზიანებდა და პანსიონატში მოხვდებოდა, რომელიც მას დიდად არ ესიმპატიურება  და ცდილობს რაც შეიძლება მალე მოიპოვოს დაფინანსება ცალკე საცხოვრებლად გადასვლისთვის. მაიკლს, რომელიც დაბადებიდან ინსტიტუციაში იზრდებოდა, არც წარმოდგენა აქვს როგორია ცხოვრება კედლებს იქით და არც დაფიქრებულა ოდესმე ამის შეცვლაზე.

გურჯაანის და თბილისის სახლების ბენეფიციარებს ამ მხრივ გაუმართლათ. მათ არასდროს სჭირდებათ იმის წარმოდგენა, რა ხდება გარეთ, რადგან ორგანიზაციის მიზანი სწორედ ისაა, რომ ეს ადამიანები ადაპტირდნენ გარემოსთან და როდესაც მზად იქნებიან, გახდნენ საზოგადოების დამოუკიდებელი წევრები.

Wednesday, July 15, 2015

მე ადამიანებს თვალებით ვცნობ


გურჯაანში  ორი ერთი შეხედვით სხვებისგან არაფრით გამორჩეული სახლი დგას. ამ სახლებში  მძიმე საბჭოური ტიპის ინსტიტუციებიდან გადმოსული შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე პირები  ოჯახებად ცხოვრობენ.  აქ ისინი ახალ ცხოვრებას იწყებენ, ახალი მიზნებითა და ცხოვრებისეული გამოწვევებით.  თითოეულ მათგანს საკუთარი საქმე აქვს. მუშაობენ, სწავლობენ, ეხმარებიან ერთმანეთს საოჯახო საქმეში, უზიარებენ  საკუთარ ცოდნას, ასწავლიან სიმღერას, დაკვრას, ხელსაქმეს. მათ საჭიროებებზე მორგებულ გარემოში, ორგანიზაციაში ხელი ხელს ბენეფიციართა წინსვლაზე განსაკუთრებულად ზრუნავენ.

Sunday, July 12, 2015

დღეს მე სიმაღლეში გავიზარდე


დღეს მე სიმაღლეში გავიზარდე - მამაჩემს უყვარდა მსგავსი გამოთქმა, როცა რამეს კარგს ნახავდა და გაიგონებდა.
არნახული და გაუგონარი რამ ვნახე. ვნახე ადამიანები, რომლებიც სიყვარულისა და სითბოს გადამტანები, გამავრცელებლები, "მისიონერები" არიან.
გურჯანში შშმ პირებს ვესტუმრეთ, რომლებიც საოჯახო ტიპის სახლებში პატარ-პატარა ოჯახებად ცხოვრობენ. ორგანიზაციამ, "ხელი ხელს", დიდი შრომა, როგორც ჩანს დიდ სიყვარულად აქცია.